انهار
انهار
مطالب خواندنی

قضاء تشهد و سجده فراموش شده

بزرگ نمایی کوچک نمایی

سؤال  242 - شخص نمازگزار، سجده يا تشهد را فراموش كرده، بعد از نماز وظيفه‌اش را كه قضاى تشهد يا قضاى سجده و دو سجده سهو مىباشد فراموش كرد و منافى بجا آورد، پس از منافى به خاطرش آمد، تكليفش چيست؟.

جواب: هر وقت يادش آمد قضاى تشهد يا سجده را با طهارت بجا آورد و بعد، دو سجده سهو را نيز بخواند، بلى احتياط مستحبى آنست كه اگر بعد از اتيان منافى يادش آمد بعد از قضاء تشهد يا سجده فراموش شده و سجده سهو، نماز را نيز اعاده كند.

سؤال  243 - هر گاه بعد از نماز ظهر قضاى سجده يا تشهد فراموش شده يا سجده سهو واجب را فراموش كرد و مشغول نماز عصر گرديد و در بين نماز عصر، يادش آمد تكليفش چيست؟.

جواب: نماز عصر را تمام كند بعد سجده يا تشهد فراموش شده را، با سجده سهو آن بجا آورد و بنا بر احتياط لازم، نماز عصر را اعاده كند و اگر فقط سجده سهو را فراموش كرده باشد بعد از تمام شدن نماز عصر بجا آورد.

سؤال  244 - شخصى در نماز چهار ركعتى شك نمود كه چهار ركعت خوانده يا سه ركعت، در حال قيام، بنا را بر چهار گزارده به ركوع مىرود، پس از خاتمه ذكر ركوع يادش آمد كه هم تشهد را نخوانده و هم قنوت را فراموش كرده جهت صحيح بودن نماز خود چه عملى را بايد انجام دهد؟.

جواب: در فرض سؤال كه نمىداند قيام ركعت چهارم است يا سوم، بنا را بر چهار گذاشته و بعد از نماز يك ركعت نماز احتياط ايستاده يا دو ركعت نشسته بجاى آورد و بعد از آن قضاى تشهد فراموش شده را بجا آورد و دو سجده سهو جهت تشهد فراموش شده بنمايد و نماز صحيح است و قنوت اصلا مستحب است و ترك عمدى آن هم مضر به صحت نماز نيست والله العالم.

سؤال  245 - در مورد قضاء تشهد فراموش شده آيا بعد از قضاء تشهد، سلام نماز هم مىخواهد يا نه؟.

جواب: خود تشهد را قضا كند و احتياطا سلام هم بجا آورد و دو سجده سهو هم به قصد ما فى الذمه بجا آورد و اين در صورتى است كه تشهد اخير باشد و اگر تشهد اول است سلام لازم نيست.


  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات

 




پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.


کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -