انهار
انهار
مطالب خواندنی

2- قصد اقامت ده روز

بزرگ نمایی کوچک نمایی
آیات عظام: امام خامنه ای، زنجانی و سبحانی: دوم: قصد اقامت ده روز
مسأله 1335- مسافري كه قصد دارد ده روز پشت سر هم در محلّي بماند، يا مي داند كه بدون اختيار ده روز در محلّي مي ماند، در آن محلّ بايد نماز را تمام بخواند.
*****
مكارم: دوم [از چيزهايي كه سفر را قطع مي كند] قصد اقامت ده روز.
هرگاه مسافري مي خواهد ده روز پشت سر هم در محلّي بماند، يا مي داند اجباراً بايد در آنجا توقف كند، بايد نماز را تمام بخواند.
امام خامنه ای: مسأله - اگر مسافر قصد کند در مکانی ده روز اقامت کند، باید نماز را در آنجا تمام بخواند؛ اما اگر بدون قصد و یا در حال تردید ده روز بماند، نمازش قصر است.
امام خامنه ای: مسأله - اگر انسان قصد اقامت ده روزه نکرده است، ولی یقین یا اطمینان دارد که ده روز در مکانی خواهد ماند، باید نماز را تمام بخواند. امّا اگر فقط گمان دارد که میماند؛ نمازش قصر است.
جوادی آملی: مسأله - مسافری كه در محلی يا شهری قصد ماندن ده روز پشت سر هم را دارد، هرچند شهر بزرگ باشد، مثلاً به شعاع صد كيلومتر برسد، میتواند در تمام آن شهر رفت و آمد كند و نمازش تمام است و اگر بخواهد كمتر از ده روز، با اختيار يا به اجبار در آنجا بماند، بايد شكسته نماز بگزارد.
مسأله 1336- مسافري كه مي خواهد ده روز در محلّي بماند، لازم نيست قصد ماندن شب اول يا شب يازدهم را داشته باشد و همين كه قصد كند از اذان صبح روز اول1 تا غروب روز دهم بماند 2بايد نماز را تمام بخواند و همچنين اگر مثلاً قصدش اين باشد كه از ظهر روز اول تا ظهر روز دهم3 بماند بايد نماز را تمام بخواند4.
اين مسأله در رساله آيت الله سبحانی  نيست
1- خوئی، تبریزی: از طلوع آفتاب روز اول...
سیستانی: از طلوع فجر روز اول...
2- وحید: همین که قصد کند از اول روز اول، که بنابراحتیاط واجب از طلوع فجر صادق است تا غروب روز دهم بماند...
جوادی آملی: يعنی ده روز و نه شب ـ بماند، بايد تمام نماز بگزارد و در ماه رمضان روزه بگيرد؛ همچنين اگر مثلاً قصدش اين باشد كه از ظهر روز يكم تا ظهر روز يازدهم بماند، بايد نماز را تمام به‌جا آورد.
3- سیستانی: ظهر روز یازدهم...
4- گلپايگاني، صافي: و احتياط مستحبّ آن است كه در اين صورت، نماز را هم شكسته و هم تمام بخواند.
بهجت: و أحوط اين است كه جبران كمبود را از شب يازدهم حساب نكند.
*****
زنجاني: مسأله- مسافري كه مي خواهد ده روز در محلّي بماند اگر ده شبانه روز كامل (یعنی240 ساعت) در جايي بماند بي اشكال نمازش تمام است، و اگر قصدش اين باشد كه ده روز كامل و نه شب بين آن را در جايي بماند، در اين صورت نيزبايد نمازش را تمام بخواند، بلكه اگر قصدش اين باشد كه ده روز تلفيقي كامل در جايي بماند (مثلاً تصميم دارد از ساعت ده، روز اول ماه تا ساعت ده روز يازدهم ماه ، در محلّي اقامت كند) بايد نماز را تمام بخواند و در غير اين سه صورت نماز مسافر شكسته است.
فاضل: مسأله- هرگاه شخصي بخواهد 240 ساعت يا بيشتر در محلّي بماند قصد اقامت محقق مي شود و بايد نماز را تمام بخواند، بنابراين اگر ساعت 10 صبح وارد شهري شود در صورتي كه قصد اقامت محقق مي شود كه بخواهد بعد از ساعت 10 صبح روز يازدهم آنجا را ترك كند و اگر اذان صبح در محلّي حضور پيدا كرد لازم نيست 240 ساعت تمام شود بلكه اگر بخواهد تا غروب روز دهم بماند كفايت مي كند و بايد نماز را تمام بخواند.
مکارم: مسأله - آنچه براى قصد اقامه که در مسأله پيش گفته شد لازم است ماندن ده روز است و امّا شب قبل از آن و شب بعد از آن لزومى ندارد، بنابراين اگر از اذان صبح روز اوّل تا غروب روز دهم بماند (يعنى ده روز و نُه شب) بايد نماز را تمام بخواند، همچنين اگر مثلاً قصدش اين باشد که از ظهر روز اوّل تا ظهر روز يازدهم توقف کند.
امام خامنه ای: مسأله - مراد از «روز» در اقامت ده روز، معنای عرفی آن؛ یعنی از طلوع تا غروب خورشید است. بنابراین اگر فردی هنگام طلوع خورشید وارد مکانی شود و قصد کند تا غروب روز دهم آنجا بماند، نمازش تمام است و لازم نیست که شب اول و آخر نیز در آنجا باشد.
امام خامنه ای: مسأله - در قصد اقامت ده روز، شب های وسط هم حکم ده روز را دارد، بنابر این فردی که قصد اقامت کرده، نمی تواند شب ها به اندازة مسافت شرعی از آنجا خارج شود.
امام خامنه ای: مسأله - اگر مسافر بخواهد مقداری (هرچند به اندازة یک ساعت) کمتر از ده روز بماند، برای تحقق قصد اقامت کافی نبوده و نمازش قصر است.
مسائل اختصاصی
امام خامنه ای: مسأله ۵۶۴- کسی که قصد اقامت ده روز کرده، پس از اتمام ده روز تا زمانی که از آن محل خارج نشده، نمازش تمام است و نیاز به قصد مجدد ندارد.
امام خامنه ای: مسأله ۵۶۵- اگر شخصی بعد از طلوع خورشید، وارد مکانی شود که میخواهد ده روز در آنجا بماند، به اندازهای که هنگام ورود از طلوع خورشید گذشته، باید از طلوع خورشید روز یازدهم بگذرد تا ده روز کامل شود؛ بنابراین اگر روز اول سه ساعت بعد از طلوع خورشید وارد مکانی شود، چنانچه قصدش این باشد که روز یازدهم تا سه ساعت بعد از طلوع خورشید آنجا بماند، نمازش کامل است.
امام خامنه ای: مسأله ۵۶۶- مکان اقامت ده روز باید از نظر عرف یک مکان باشد و صرف اتصال دو مکان (مانند دو شهر یا دو روستا) به یکدیگر در صورتیکه عرفاً یک مکان حساب نشود، کفایت نمی کند.
امام خامنه ای: مسأله ۵۶۷- اگر شهری که در آن قصد اقامت کرده، از شهرهای بزرگ و دارای محلات به هم پیوسته باشد، چنانچه بخواهد بین محلات آن تردّد کند، خللی به یکی بودن مکان وارد نمی شود.
امام خامنه ای: مسأله ۵۶۸- در صورت شک در وحدت مکان اقامت، نماز قصر است.
مسأله 1337- مسافري كه مي خواهد ده روز در محلّي بماند1، در صورتي بايد نماز را تمام بخواند كه بخواهد تمام ده روز را در يك جا بماند 2پس اگر بخواهد مثلاً ده روز در نجف و كوفه يا تهران و شميران بماند3، بايد نماز را شكسته بخواند4.
اين مسأله در رساله آيت الله بهجت نيست
1- مكارم: مي تواند قصد كند در چند جا توقف كند، به شرط اين كه فاصله آنها كم باشد (مثلاً يكي دو كيلومتر و يا بيشتر) به طوري كه بگويند او مسافر نيست، همچنين هیچ تفاوتي ميان شهرهاي بزرگ و كوچك نيست يعني «بلاد كبيره» و «صغيره» تفاوتي در احكام مسافر ندارد.
2- مظاهری:  گرچه مثل تهران از شهرهای بزرگ بوده باشد . اما اگر بخواهد  مثلا ده روز در نجف و کوفه بماند باید نماز را شکسته بخواند.
جوادی آملی: چنانچه بخواهد در چند محل بماند، اگر فاصله آن‌ها به قدری است كه يک محل صادق نيست ـ مثلاً ده روز در شهری و يكی از روستاهای غير مجاور آن که از هم فاصله دارند بماند ـ بايد نماز را شكسته اقامه كند.
3- وحید: در صورتی که مردم آنها را در دو محلّ می دانند...
 زنجاني: مثلاً در نجف و كوفه يا در قم و جمكران بماند...
سيستاني، فاضل: مثلاً ده روز در نجف و كوفه (سیستانی: يا در تهران و کرج ) بماند...
4- زنجاني: و معيار آن است كه در عرف، دو محلّ محسوب شوند، هر چند به قدري به يكديگر نزديك باشند كه به مقدار حدّ ترخّص نيز فاصله نباشد، يا به هم چسبيده باشند.
*****
امام خامنه ای: مسأله - ده روز اقامت باید متوالی و پشت سر هم باشد و بین آن قصد سفری را که موجبِ قصر نماز است نداشته باشد. بنابراین اگر قصد دارد پنج روز در محلی بماند، سپس به ده فرسخی برود و برگردد و مجدداً پنج روز دیگر بماند، قصد اقامت محقق نمی شود و از ابتدا نمازش قصر است.
(مسأله 1338) مسافري كه مي خواهد ده روز در محلّي بماند، اگر از اول قصد داشته باشد كه در بين ده روز به اطراف آنجا برود1 چنانچه جايي كه مي خواهد برودخطه  سور بلد اقامت2 يا ازبساتين و مزارع و باغات اطراف آن باشد به مقداري كه رفتن به آنجا منافي با صدق اقامت در بلد نباشد بايد در تمام ده روز نماز را تمام بخواند، ولي چنانچه بخواهد تا كمتر از چهار فرسخ برود، چنانچه در نيت او باشد كه  در بين ده روز فقط يك مرتبه برود و بيش از دو ساعت رفتن و برگشتن را طول ندهد، در همه ده روز بايد نمازش را تمام بخواند.
1-  فاضل: چنانچه جایی که می خواهد برود از توابع آن باشد مانند باغ های اطراف شهر ، باید در همه ده روز نماز را تمام بخواند و اگر از توابع آن نباشد و کمتر از مسافت شرعی باشد اگر به گونه ای باشد که شب و در زمان استراحت در محلّ قصد اقامت باشد ، نمازش تمام است.
بهجت: چنانچه جایی که می خواهد برود از مقدار ترخص دورتر نباشد، بايد در همه ده روز نماز را تمام بخواند، و اگر از مقدار ترخص دورتر باشد ولي كمتر از مقدار مسافت يعني چهار فرسخ شرعي باشد، چنانچه قسمت عمده روز را در محلّ اقامت باشد كافي است و نمازش تمام است و عرفاً صدق اقامت ده روز در آنجا مي كند.
مكارم: چنانچه جایی که می خواهد برود به اندازه اي دور نيست كه جزء مسافرت محسوب شود، بايد نمازرا تمام بخواند، اما اگر طوري است كه جزء مسافرت محسوب مي شود بايد تمام ده روز را شكسته بخواند.
سبحانی: چنانچه جایی  که می خواهد برود به اندازه ای دور نیست که مسافرت حساب شود باید در همه ده روز نماز را تمام بخواند و اگر به اندازه ای باشد که عرفا مسافرت حساب شود باید در تمام ده روز نماز را شکسته بخواند.
جوادی آملی: چنانچه جايی كه میخواهد برود از مزارع و باغات اطراف آن باشد، به مقداری كه رفتن به آنجا منافی با صدق ماندن در محل و شهر نباشد، بايد در تمام ده روز، تمام نماز بگزارد؛ ولی چنانچه بخواهد گاهی تا كمتر از چهار فرسخ برود و بدون فاصله بسيار برگردد، در همهٔ ده روز بايد نمازش را تمام به‌جا آورد.
امام خامنه ای: مسأله - اگر هنگام قصد اقامت تصمیم داشته باشد که در بین ده روز از محل اقامت خارج شود و به مسافتی کمتر از چهار فرسخ برود، (*) درصورتیکه قصد داشته باشد به مقداری خارج شودکه عرفاً با ماندن ده روز در یک جا منافات ندارد؛ مانند اینکه بخواهد در این مدت دو سه بار و هر بار حداکثر به مدت نصف روز خارج شود، به قصد اقامت اوخللی وارد نمی شود و نمازش تمام است.
(*) یعنی قصد خروج به مقدار کمتر از مسافت شرعی مقارن با قصد اقامت ده روز است.
2- خطه سور بلد اقامت یعنی: ديواري كه در قديم، منظور حفاظت و نگهباني از شهر در اطراف آن مي كشيدند.
*****
اراكي: مسأله- مسافری که  می خواهد ده روز در محلّی بماند ، اگر از اول قصد داشته باشد که در بین ده روز به مزارع و باغات آنجا برود و مقداري كه رفتن به آنجا منافي با صدق اقامت در بلد نباشد، يعني عرفاً بگويند در يك محلّ مي ماند، بايد در تمام ده روز نماز را تمام بخواند، و همچنين اگر بخواهد به خارج از محدوده ترخص تا كمتر از چهار فرسخ برود و زود برگردد به طوري كه عرفاً نگويند در يك محلّ نمي ماند مثل اين كه بخواهد همان روز برگردد بايد نماز را تمام بخواند.
گلپايگاني، صافي: مسأله- مسافري كه مي خواهد ده روز در محلّي بماند، بايد از اول، قصد ماندن ده روز در آن محلّ يا توابع آن مانند باغها و بساتين را داشته باشد و اگر از اول قصد بيرون رفتن از آن محلّ و توابع آن را داشته باشد، هرچند به حدّ ترخّص نرسد بايد شكسته بخواند.
خوئي، تبريزي:  مسأله- مسافری که می خواهد ده روز در محلّی بماند اگر از اول قصد داشته باشد که در بین ده روز به اطراف آنجا – كه به قدر حدّ ترخّص يا بيشتر دور باشد- برود اگر مدت رفتن و آمدنش مثلاً به اندازه يك يا دو ساعت است كه در نظر عرف با اقامت ده روز منافات ندارد، نماز را تمام بخواند و اگر مدت از اين بيشتر باشد احتياطاً بين شكسته و تمام جمع نمايد، و اگر تمام يا بيشتر روز باشد نمازش شكسته است.
وحید: مسأله- مسافری که می خواهد ده روز در محلّی بماند اگر از اول قصد داشته باشد که در بین ده روز به اطرف آنجا – که به حدّ ترخّص یا کمتر از چهار فرسخ دور باشد- برود در صورتی که مدت رفت و آمدش به اندازه ای باشد که در نظر عرف با اقامت ده روز اول در آن محلّ منافات نداشته باشد  - مانند یک یا دو ساعت- باید نماز را تمام بخواند و اگر مدت بیشتر از این باشد ، در صورتی که تمام روز یا شب باشد نمازش شکسته است و در غیر این صورت بنابراحتیاط واجب نماز را هم تمام و هم شکسته بخواند.
سيستاني: مسأله-  مسافری که می خواهد ده روز در محلّی بماند اگر از اول قصد داشته باشد که در بین ده روز  به اطراف آنجا كه عرفاً جايي ديگر به حساب مي آيد و فاصله آن از چهار فرسخ كمتر است برود، اگر مدت رفتن و آمدنش به اندازه اي باشد كه در نظر عرف با اقامت ده روز منافات ندارد، نماز را تمام بخواند و چنانچه منافات داشته باشد نماز را شكسته بجا آورد، مثلاً اگر از اول قصد داشته باشد كه تمام يك روز يا تمام يك شب از آنجا خارج شود با قصد اقامت منافات دارد و بايد نمازرا شكسته بجا آورد ولي چنانچه قصدش اين باشد كه مثلاً در نصف روز خارج شده و سپس برگردد، هر چند برگشتنش بعد از رسيدن شب باشد، بايد نماز را تمام بجا آورد، مگر در صورتي كه اين طور خارج شدن او به مقداري تكرار شود كه عرفاً بگويند در دو جا يا بيشتر اقامت دارد.
زنجاني: مسأله- مسافري كه مي خواهد ده روز در محلّي بماند اگر از اول قصد داشته باشد در بين ده روز از آن محلّ و اطراف آن كه عرفاً جزء محلّ به حساب مي آيد، مانند باغات اطراف شهر، خارج شود، چنانچه خوابگاهش در اين محلّ باشد كافي است و لازم نيست تصميم داشته باشد در روز يا اوايل شب به محلّ برگردد و در این صورت  اگر بخواهد هر روز نيز به خارج محلّ برود مانعي ندارد.
نوري: مسأله-  مسافري كه مي خواهد ده روز در محلّي بماند اگر از اول قصد داشته باشد  که در بین ده روز به اطراف آنجا از قبيل مزارع و باغستانهايي كه از توابع آن محلّ محسوب مي شود هر چند خارج از حدّ ترخّص آنجا باشد برود، بايد در همه ده روز نماز را تمام بخواند و اگر از توابع آنجا نباشد بايد در تمام ده روز نماز را شكسته بخواند ولي چنانچه بخواهد در تمام ده روز فقط يك ساعت يا دو ساعت برود و برگردد در همه ده روز بايد نمازش را تمام بخواند
 مظاهری: مسأله- مسافري كه مي خواهد  ده روز در محلّی بماند گرچه از اول قصد داشته باشد که در بین ده روز به اطراف آنجا برود باید نماز را تمام بخواند گرچه هرروز برود یا تمام روز یا شب را در انجا بماند.
مسأله 1339- مسافري كه تصميم ندارد ده روز در جايي بماند1 مثلاً قصدش اين است كه اگر رفيقش بيايد، يا منزل خوبي پيدا كند، ده روز بماند، بايد نماز را شكسته بخواند2.
این مسأله در رساله آیات عظام سبحانی و مظاهری نیست.
1- گلپايگاني، صافي: مسافري كه تصميم قطعي ندارد ده روز در محلّي بماند...
زنجاني: مسافري كه تصميم فعلي ندارد ده روز در جايي بماند...
جوادی آملی: بلکه ماندن ده روز در جايی را متوقف بر چيزی كند كه تحقق آن معلوم نيست ـ برای مثال، قصدش اين است كه اگر رفيقش بيايد، يا منزل خوبی پيدا كند، ده روز بماند ـ بايد شكسته نماز بگزارد.
2- زنجانی: مگر آنکه مطمئن باشد که شرایط ماندن ده روز فراهم خواهد شد.
*****
امام خامنه ای: مسأله - اگر قصد ماندن ده روز در مکانی مشروط به تحقق امری مشکوک یا مظنون باشد، قصد اقامت محقق نمی شود و نماز قصر است؛ مانند کسی که ده روز ماندنش را به آمدن دوستش مشروط کند در حالیکه نمی داند او میآید یا نه یا حتی گمان دارد که او میآید.
مسأله 1340- كسي كه تصميم دارد ده روز در محلّي بماند1، اگر چه احتمال بدهد كه براي ماندن او مانعي برسد2، در صورتي كه مردم به احتمال او اعتنايي نكنند3، بايد نماز را تمام بخواند4.
این مسأله در رساله آیات عظام بهجت و سبحانی  نیست.
1- خوئي، تبريزي، وحید: اگر احتمال بدهد كه براي ماندن او مانعي برسد و احتمال او عقلائي باشد بايد نماز را شكسته بخواند.
سيستاني: اگر احتمال بدهد كه براي ماندن او مانعي برسد و آن احتمال از نظر عقلا قابل توجه  باشد باید نماز را شکسته بخواند.
زنجاني: به طوري كه براي ايجاد شرايط ماندن و رفع موانع آن اقدام مي كند، هر چند احتمال عقلائي بدهد كه نتواند بماند، بايد نماز را تمام بخواند، بلي اگر تصميم دارد چنانچه مقدمات اقامت فراهم شد ده روز بماند و براي ايجاد مقدمات اقدام نمي كند، چنانچه اطمينان داشته باشد كه مقدمات فراهم مي شود و عملاً ده روز مي ماند، نمازش تمام است و گرنه بايد نماز را شكسته بخواند.
2- اراكي: بايد نماز را تمام بخواند. [پايان مسأله]
3- گلپايگاني، نوری: در صورتي كه آن احتمال پيش مردم  مورد اعتنا نباشد...
صافي: درصورتي كه آن احتمال پيش مردم عقلائي نباشد...
مظاهری: در صورتی که احتمال او، او را مردد نکند باید نماز را تمام بخواند.
جوادی آملی: در صورتی كه احتمال او مورد اعتنا نباشد، بايد نماز را تمام اقامه كند.
4- مكارم: اما اگر احتمال وجود مانع، قوي باشد نمازش شكسته است.
*****
امام خامنه ای: مسأله - اگر قصد اقامت ده روز داشته باشد ولی احتمال دهد که مانعی به وجود بیاید و نتواند ده روز بماند، درصورتی که این احتمال، ضعیف باشد و مورد اعتنای عقلا نباشد، قصد اقامت او محقق می شود و نمازش تمام است، ولی اگر احتمال ضعیف نباشد و نزد عقلا قابل توجه باشد، قصد اقامت محقق نمی شود و نماز قصر است.
مسأله 1341- اگر مسافر بداند كه مثلاً ده روز يا بيشتر به آخر ماه مانده و قصد كند كه تا آخر ماه در جايي بماند، بايد نماز را تمام بخواند1، ولي اگر نداند تا آخر ماه چقدر مانده و قصد كند كه تا آخر ماه بماند2، بايدنمازرا شكسته بخواهد اگر چه از موقعي كه قصد كرده تا آخر ماه ده روز يا بيشتر باشد.
این مسأله در رساله آیات عظام بهجت ، مظاهری و سبحانی  نیست.
1- خوئي، تبريزي، وحید: بلكه اگر نداند تا آخر ماه چقدر مانده و قصد كند كه تا آخر ماه بماند در صورتي كه آخر ماه معلوم باشد مثلاً روز جمعه است ولي مسافر نمي داند كه روز اول قصدش پنجشنبه است تا مدت اقامتش نه روز باشد، يا چهار شنبه است تا ده روز باشد، در اين صورت نيز اگر بعداً معلوم شود كه روزاول قصدش چهار شنبه بوده نمازش تمام است (تبريزي: و نيز اگر اعتقاد كند كه آخر ماه فلان روز است پس ده روز تمام در محلّي مي ماند و بعد از خواندن نماز چهار ركعتي در آن محلّ معلوم شود آن روز، اول ماه بعدي و اين ماه، سي كم است و در آن روز از محلّ خارج مي شود بايد تا خارج شدن، نمازرا تمام بخواند) و در غير اينصورت (تبريزي: كه آخر ماه را نداند) بايد نمازرا شكسته بخواند اگر چه از موقعي كه قصد كرده تا روز آخر ماه ده روز (خوئي: يا بيشتر ) باشد.
مكارم: همچنين اگر نداند آن روز چندم ماه است و تا آخر ماه چقدر مانده، ولي قصدش اين است كه به هر حال تا آخر ماه بماند، چنانچه در واقع تا آخر ماه ده روز يا بيشتر باشد، بايد نماز را تمام بخواند.
2- گلپايگاني، صافي: و بعد از قصد نيز علم پيدا نكند تا آخرماه ده روز است...
جوادی آملی: و پس از قصد بدون فاصله بسيار علم حاصل نشود، بايد شكسته نماز بگزارد، اگرچه از موقعی كه قصد كرده تا پايان ماه ده روز يا بيشتر باشد.
*****
امام خامنه ای: مسأله - اگر کسی قصد دارد تا روز معینی (مثلاً تا آخر ماه) در مکانی بماند و در واقع تا آن زمان ده روز باشد، اگر چه نداند ده روز است، قصد اقامت محقق شده و نمازش تمام است؛ هر چند احتیاط مستحب آن است که نماز را جمع بخواند.
زنجاني: مسأله- اگر مسافرتصميم دارد در محلّي تا زماني معين بماند، اگر نداند چند روز در آنجا مي ماند نماز را شكسته مي خواند، ولي اگر بعد بفهمد كه تا آن زمان ده روز بوده، مي فهمد كه نمازي كه شكسته خوانده باطل بوده و بايد آن را تمام بخواند و اگر وقت گذشت قضا كند، بنابراين كسي كه مي خواهد تا آخر ماه در محلّي بماند و چون نمي داند كه ماه كامل است يا ناقص، نماز را شكسته خوانده، اگر بعد بفهمد كه ماه كامل بوده، و مدت اقامت او ده روز است، نمازش را بايد به صورت تمام دوباره بخواند، و اگر وقت گذشته قضا نمايد، همچنين كسي كه مي خواهد تا روز مشخصي از ايام هفته مثلاً تا جمعه آينده بماند و به علت اين كه نمي داند تا آن روز ده روز مي باشد يا نه، نماز خود را شكسته بخواند، اگر بعد بفهمد كه ده روز بوده، معلوم می شود نمازش باطل مي باشد و بايد آن را به صورت تمام دوباره بخواند و اگر وقت گذشته قضا نمايد.
مسائل اختصاصی
امام خامنه ای: مسأله ۵۷۲- اگر قصد دارد که تا روز معینی؛ مثلاً تا دوشنبه (نه بیشتر) در مکانی بماند و به تصور اینکه تا آن زمان ده روز است، قصد ده روز کند (در حالی که کمتر میباشد)، در این صورت نمازش قصر است. پس اگر در وقت متوجه شد باید نمازش را اعاده کند و اگر خارج وقت متوجه شد بنابر احتیاط واجب قضا کند.
امام خامنه ای: مسأله ۵۷۳- اگر شخصی قصد دارد در مکانی ده روز بماند و تصور کند تا فلان روز، ده روز میشود (در حالیکه از ده روز کمتراست) ولی قصد او به گونه ای است که اگر بداند تا آن زمان ده روز نمیشود، حتما روزهای بعد را هم میماند تا ده روز کامل شود، در این صورت نمازش تمام است.
امام خامنه ای: مسأله ۵۷۴- تحقق قصد اقامت ده روزه مشروط به خواندن نماز نیست، بنابراین چنانچه حائض یا نفساء قصد اقامت ده روزه کند قصدش صحیح و معتبر است و ایامی را که نماز نمیخواند جزء ده روز محاسبه میشود.
امام خامنه ای: عدول از قصد اقامت
مسأله 1342- اگر مسافر قصد كند ده روزدر محلّي بماند، چنانچه پيش از خواندن يك نماز چهار ركعتي از ماندن منصرف شود، يا مردد شود كه در آنجا بماند يا بجاي ديگر برود، بايد نماز را شكسته بخواند و اگر بعد از خواندن يك نماز چهار ركعتي از ماندن منصرف شود، يا مردد شود، تا وقتي در آنجا هست، بايد نماز را تمام بخواند1.
1- بهجت: و بنابرأظهر چه اين نماز چهار ركعتي را به طور ادا خوانده باشد يا قضاي يك نماز چهار ركعتي باشد كه در همان محل از او فوت شده باشد، ولي فقط گذشتن وقت نماز چهار ركعتي كافي نيست، مثل اينكه در تمام وقت، حائض يا بيهوش يا در حال جنون باشد، و اگر قبل از قضاي نمازش، از نيت عدول كرده، بايد نمازش را شكسته بخواند.
وحید: و مراد از نماز چهار رکعتی در این مسأله و مسائل بعد  چهار رکعت ادایی است .
*****
امام خامنه ای: مسأله - مسافری که قصد اقامت ده روزه دارد، اگر پیش از خواندن یک نماز چهار رکعتی یومیه به صورت ادا از قصدش برگردد یا مردّد شود، نمازش قصر است.
امام خامنه ای: مسأله - کسی که قصد اقامت ده روزه کرده است، پس از خواندن یک نماز چهار رکعتی یومیه به صورت ادا، تا زمانی که در آن مکان است، نمازش تمام است، حتی اگر از قصدش برگردد و نخواهد ده روز در آنجا بماند. اما اگر فقط نماز صبح یا مغرب خوانده و سپس منصرف شده، نمازش قصر است.
زنجاني: مسأله- اگر مسافر قصد كند ده روز در محلّي بماند، و به خاطر آن يك نماز چهار ركعتي ادايي بخواند، چنانچه پس از آن از ماندن منصرف شود يا مردد شود كه در آنجا بماند يا به جاي ديگر برود، تا وقتي در آنجا هست بايد نماز را تمام بخواند، ولي اگر پيش از آن كه به خاطر قصد اقامه، نماز چهار ركعتي بخواند از ماندن منصرف شود يا مردد گردد، بايد نماز را شكسته بخواند.
مسأله 1343- مسافري كه قصد كرده ده روز در محلّي بماند، اگر روزه بگيرد1 و بعد از ظهر از ماندن در آنجا منصرف شود2، چنانچه يك نماز چهار ركعتي خوانده باشد، روزه اش صحيح است وتا وقتي در آنجا هست بايد نمازهاي خود را تمام بخواند3 و اگر يك نماز چهار ركعتي نخوانده باشد4 روزه آن روزش صحيح است5، اما نمازهاي خود را بايد شكسته بخواند و روزهاي بعد هم نمي تواند روزه بگيرد.
1- امام خامنه ای: و قبل از خواندن نماز چهار رکعتی از قصدش منصرف شود، در صورتی که انصراف بعد از زوال باشد، روزهاش صحیح است، ولی اگر قبل از زوال باشد، روزه باطل است.
2- مظاهری: روزه ان روز صحیح است [پایان مسأله]
3- مكارم: و روزه ماه رمضان را بگيرد اما اگر نماز چهار ركعتي نخوانده روزه اش صحيح نيست و نمازها را نيز بايد شكسته بخواند.
سبحانی: و روزه ها را هم بگیرد و اگر یک نماز چهار رکعتی نخوانده باشد ، احتیاط واجب آن است که روزه آن روز را تمام کند و قضای ان را نیز بگیرد اما نمازهای خود را باید شکسته بخواند و روزهای بعد هم نمی تواند روزه بگیرد.
4- گلپايگاني، صافي: نمازهاي خود را بايد شكسته بخواند و احتياط لازم آن است كه روزه آن روز را تمام كند و قضاي آن را نيز بگيرد و روزهاي بعد هم نمي تواند روزه بگيرد.
خوئي، زنجاني، تبريزي: چنانچه يك نماز چهار ركعتي (زنجاني: چهار ركعتي ادايي) خوانده باشد ، تا وقتي كه در آنجا هست روزهايش صحيح است و بايد نمازهاي خود را تمام بخواند و اگر نماز چهار ركعتي (زنجاني: چهار ركعتي ادايي) نخوانده باشد...
وحید: چنانچه یک نماز چهاررکعتی خوانده باشد ، تا وقتی که در آنجا است روزه هایش صحیح است و باید نمازهای خود را تمام بخواند و اگر نماز چهاررکعتی نخوانده باشد، بنابراحتیاط واجب روزه آن روز را تمام کند و قضا نماید و نمازهای خود را باید شکسته بخواند و روزه های بعد هم نمی تواند روزه بگیرد و اگر بعد از غروب و قبل از خواندن یک نماز چهاررکعتی منصرف شود روزه  ان روزش صحیح است.
سيستاني: چنانچه يك نماز چهار ركعتي ادایی خوانده باشد، تا وقتي كه در آنجا هست، روزهايش صحيح است و بايد نمازهاي خود را تمام بخواند و اگر نماز چهار ركعتي ادایی نخوانده باشد، بايد احتياطاً روزه آن روزش را تمام و آن را نيز قضا نمايد و بايد نمازهاي خود را شكسته بخواند و روزهاي بعد هم نمي تواند روزه بگيرد.
5- جوادی آملی: و احتياط مستحب، قضای آن است؛ اما بايد نمازهای خود را شكسته به‌جا آورد و روزهای بعد هم نمیتواند روزه بگيرد.
مسائل اختصاصی
امام خامنه ای: مسأله ۵۸۰- کسی که بعد از قصد اقامت، نماز چهار رکعتی از او فوت شود و بدون اینکه نماز چهار رکعتی دیگری به صورت ادا بخواند، از ماندن منصرف شود، باید نمازهای بعدی را به صورت قصر بخواند، ولی آن نماز را حتی در سفر باید به صورت تمام قضا کند.
امام خامنه ای: مسأله ۵۸۱- در مسالة قبل اگر نماز را در همان سفر به صورت تمام قضا کند و پس از آن از ماندن منصرف شود، این نماز قضای چهار رکعتی برای تمام بودن نمازهای بعدی کافی نیست و نمازش قصر است.
امام خامنه ای: مسأله ۵۸۲- اگر بعد از خواندن یک نماز چهار رکعتی از قصد اقامت برگردد، در صورتیکه معلوم شود نمازش باطل بوده، وظیفه اش قصر است.
مسأله 1344- مسافري كه قصد كرده ده روز در محلّي بماند، اگر از ماندن منصرف شود1 و شك كند پيش از آن كه از قصد ماندن برگردد، يك نماز چهار ركعتي خوانده يا نه، بايد نمازهاي خود را شكسته بخواند2.
این مسأله در رساله آیات عظام بهجت ، مظاهری نیست.
1- جوادی آملی: منصرف یا مردد شود...
زنجاني: یا در ماندن مردّد شود، و شک کند که پیش از آن نماز چهار رکعتی ادایی خوانده است یا نه، چنانچه شکش پس از گذشتن وقت نماز چهار رکعتی باشد، باید نمازهای بعدی را تمام بخواند، ولی چنانچه قبل از گذشتن وقت نماز چهار رکعتی شک کند که آیا نماز چهار رکعتی خوانده یا نه، باید آن نماز و نمازهای بعد را شکسته بخواند.
وحید: و پیش از آنکه از قصد ماندن برگردد یا بعد از آن شک کند که یک نماز چهاررکعتی خوانده یا نه،  باید نمازهای خود را شکسته بخواند.
2- گلپايگاني: نمازهاي خود را بايد در آنجا تمام بخواند اگر چه احتياط مستحبّ آن است كه شكسته هم بخواند.
صافي: نمازهاي خود را بايد در آنجا شكسته بخواند، اگر چه احتياط مستحبّ آن است كه تمام هم بخواند.
سيستاني: شك كند كه برگشتن او از قصد ماندن پس از يك نماز چهار ركعتي ادایی بوده يا قبل از آن، بايد نمازهاي خود را شكسته بخواند.
*****
مكارم: مسأله- هرگاه شك كند كه آيا نماز چهار ركعتي خوانده و بعد منصرف يا مردد شده يا نه، بايد نمازهاي خود را شكسته بخواند.
امام خامنه ای: مسأله - اگر بعد از گذشت وقت نماز چهار رکعتی، از قصد اقامت برگردد و شک کند در وقت گذشته نماز خوانده یا نه؟ باید بنا بگذارد بر اینکه نماز را به صورت تمام خوانده است و نمازهای بعد را هم به صورت تمام به جا آورد.
امام خامنه ای: مسأله - اگر بعد از عدول از قصد اقامت، شک کند که قبل از عدول، یک نماز چهار رکعتی خوانده یا نه، نمازش قصر است.
مسأله 1345- اگر مسافر به نيت اين كه اين نماز را شكسته بخواند، مشغول نماز شود و در بين نماز تصميم بگيرد كه ده روز يا بيشتر بماند، بايد نماز را چهار ركعتي تمام نمايد1.
1- بهجت: و اگر بعد از سلام نماز، از نيت خود برگشت، بنابرأظهر اين برگشت از نيت، بعد از خواندن يك نماز چهار ركعتي تأثيري ندارد، و بقيه نمازهايش نيز تمام است.
*****
امام خامنه ای: مسأله - اگر مسافر هنگامی که مشغول خواندن نماز قصر است، قصد اقامت ده روزه کند، باید نماز را چهار رکعتی تمام کند.
مسأله 1346- مسافري كه قصد كرده ده روز در جايي بماند، اگر دربين نماز چهار ركعتي1 از قصد خود برگردد، چنانچه مشغول ركعت سوم نشده2، بايد نماز را دو ركعتي تمام نمايد و بقيه نمازهاي خود را شكسته بخواند3 و اگر مشغول ركعت سوم شده4 نمازش باطل است5 و تا وقتي در آنجا هست بايد نماز را شكسته بخواند اگر چه داخل در ركوع ركعت سوم شده باشد.
1- خوئي، وحید: اگر در بين نماز اول چهار ركعتي...   سيستانی: اگر در بين نماز اول چهار ركعتي ادایی...
2- گلپايگاني، صافي: چنانچه داخل ركوع ركعت سوم نشده، بايد بنشيند و نماز را دو ركعتي تمام نمايد و احتياطاً براي قيام بيجا دو سجده سهو بجا آورد و بقيه نمازهاي خود را شكسته بخواند و اگر داخل ركوع ركعت سوم شده نمازش باطل است و تا وقتي در آنجا هست، بايد نماز را شكسته بخواند.
3- خوئي، تبريزي، وحید: و همچنين است اگر مشغول ركعت سوم شده و به ركوع نرفته باشد كه بايد بنشيند و نماز را شكسته به آخر برساند (وحید: و اگر قرائت یا تسبیح زیاد کرده- بنابراحتیاط واجب- دو سجده سهو بجا آورد)  و اگر به ركوع رفته باشد نمازش باطل است و بايد آن را شكسته اعاده نمايد و تا وقتي كه در آنجا هست نماز را شكسته بخواند.
سيستاني: و همچنین است اگر مشغول رکعت سوم شده و به رکوع نرفته باشد که باید بنشیند و نماز را شکسته به آخر برساند و اگر به ركوع رفته باشد مي تواند نمازش را به هم بزند يا تمام كندو بايد آن را شكسته اعاده نمايد.
مكارم، سبحانی: و اگر به ركوع ركعت سوم رفته، نمازش باطل است و تا وقتي كه آنجاست، بايد شكسته بخواند.
بهجت: و اگر داخل ركوع ركعت سوم شده و قبل از سلام نماز، از قصد اقامت منصرف شود، احتياط در تمام كردن آن نماز و اعاده آن، به صورت شكسته است و دربقيه مدتي كه در آنجا مي ماند، بنابراحتياط نمازها را هم شكسته و هم تمام مي خواند.
فاضل: و اگر داخل ركوع ركعت سوم شده احتياط واجب آن است كه نماز را تمام بخواند و دو ركعت شكسته هم بخواند و تا آنجا مي ماند اين احتياط را ترك نكند.
4- اراكي: ولي وارد ركوع نشده است، بايد برگردد و نماز را دو ركعتي تمام كند و چنانچه وارد ركوع شده است، بنابراحتياط واجب بايد نماز را تمام کند و دوباره شكسته بخواند، و تا وقتي در آنجا هست بايد نماز را شكسته بخواند.
5- مظاهری: [پایان مسأله]
*****
امام خامنه ای: مسأله - اگر هنگام خواندن اولین نماز چهار رکعتی، از ماندن ده روز منصرف شود و بخواهد کمتر از آن بماند، نمازش تبدیل به قصر میشود. بنابر این اگر تصمیم او قبل از رسیدن به رکعت سوّم باشد، باید نماز را به صورت قصر تمام کند و چنانچه در رکعت سوّم قبل از رکوع باشد، بنابر احتیاط واجب باید بنشیند و نماز را به صورت قصر تمام کند و دوباره نماز را به صورت قصر اعاده کند و اگر وارد رکوعِ رکعت سوم شده باشد، نمازش باطل است.
زنجاني: مسأله- مسافري كه قصد كرده ده روز در محلّي بماند اگر در اثناء اولين نماز چهار ركعتي ادايي از قصد خود برگردد، يا در ماندن مردد شود، چنانچه هنوز به ركوع ركعت سوم نرفته است، بايد نماز را دو ركعتي تمام كند و بقيه نمازهاي خود را شكسته بخواند و اگر به ركوع ركعت سوم رفته نمازش باطل است و بايد آن نماز  و نمازهاي بعد را شكسته بخواند، و احتياط مستحبّ آن است كه آن نماز را چهار ركعتي تمام كند و شكسته نيز بخواند و نمازهاي بعد را نيز، هم شكسته و هم تمام بخواند.
جوادی آملی: مسأله - مسافری كه قصد كرده ده روز در جايی بماند، اگر در ميان نخستين نماز چهار ركعتی ادايی از قصد خود برگردد، چنانچه وارد ركوع ركعت سوم نشده باشد، بايد نماز را دو ركعتی تمام کند و برای ايستادن بيجا دو سجده لازم است و ديگر نمازهای خود را شكسته اقامه كند و اگر وارد ركوع ركعت سوم شده باشد، نمازش باطل است و تا وقتی در آنجا هست، بايد نماز را شكسته به‌جا آورد.
مسأله 1347- مسافري كه قصد كرده ده روز در محلّي بماند، اگر بيشتر از ده روز در آنجا بماند، تا وقتي مسافرت نكرده، بايد نمازش را تمام بخواند و لازم نيست دوباره قصد ماندن ده روز كند.
این مسأله در رساله آیت الله سبحانی نیست.
مسأله 1348- مسافري كه قصد كرده ده روز در محلّي بماند، بايد روزه واجب را بگيرد1 و مي تواند روزه مستحبي را هم بجا آورد2 و نماز جمعه و نافله ظهر و عصر و عشا را هم بخواند.
این مسأله در رساله آیت الله سبحانی نیست.
1- جوادی آملی: بايد روزهٔ واجب معيّن را ـ مانند روزه ماه رمضان ـ بگيرد...
2- گلپايگاني، مكارم، صافي، بهجت، سيستاني، وحید: و نافله ظهر و عصر و عشا را  هم بخواند.
مظاهری: و نافله ظهر و عصر را هم بخواند.
*****
زنجاني: مسأله- مسافري كه قصد كرده ده روز در محلّي بماند، بايد روزه واجب معين – مثل روزه ماه رمضان – را بگيرد و مي تواند روزه قضا و مستحبي را هم بجا بیاورد و نافله ظهر و عصر و عشا را هم بخواند.
امام خامنه ای: خروج از محل اقامت
مسأله اختصاصی
امام خامنه ای: مسأله ۵۸۵- اگر پس از تحقق قصد اقامت، بخواهد به مقدار کمتر از چهار فرسخ (حتی به مدت یک روز یا بیشتر) از محل اقامت خارج شود، اشکال ندارد و به قصد اقامت خلل وارد نمی کند.
مسأله 1349- مسافري كه قصد كرده ده روز در جايي بماند اگر (بعد از خواندن يك نماز چهار ركعتي بخواهد1) به جايي كه كمتر از چهار فرسخ است برود2 و برگردد3 به محلّ اقامه خود ،بايد نماز را تمام بخواند4.
1- [قسمت داخل پرانتز در رساله آيت الله فاضل نيست]
2- مظاهری: گر چند روزی هم آنجا بماند، باید نمازهای خود را تمام بخواند.
سبحانی: و به محل اقامه خود به عنوان محل اقامت برگردد باید نماز را تمام بخواند و اگر به عنوان منزلی که در بین راه است عبور کند نماز او شکسته است.
3- گلپايگاني، صافي: و دوباره در جاي اول ده روز بماند، از وقتي كه مي رود تا بر مي گردد و بعد از برگشتن بايد نمازرا تمام بخواند ولي اگر نخواهد بعد از برگشتن ده روز بماند، در موقع رفتن به جايي كه كمتر از چهار فرسخ است و در مدتي كه آنجا مي ماند نماز او تمام است و از آنجا كه بر مي گردد اگر قصد هشت فرسخ داشته باشد شكسته است و اگر قصد هشت فرسخ نداشته باشد تمام است، پس مثل اهل علم كه براي تبليغ به محلّي مي روند اگر بعد از قصد ده روز و خواندن يك نماز چهار ركعتي به محلّ ديگر كه چهار فرسخ نباشد دعوت شوند و بخواهند يك دهه يا يك ماه در آن دو محلّ رفت و آمد كنند، نمازشان در هر دو محلّ تمام است مگر وقتي كه انشاء سفر جديد نمايند مثل اين كه روز آخر رفت و آمد از محلّ دوم به قصد وطن حركت كند كه در اين صورت بعد از خروح از حدّ ترخّص نماز شكسته است اگر چه از محلّ اول كه محلّ اقامه بوده عبور نمايد.
4- بهجت: تا وقتي كه سفر شرعي جديدي را آغاز نكرده، بايد نماز را تمام بخواند، حتي اگر طوري خارج شود كه به اقامه او صدمه بزند، مثل اين كه يك روز آنجا بماند، تا وقتي كه قصد سفر جديد شرعي نكرده، نماز تمام است.
*****
خوئي، وحید، تبریزی، سیستانی، زنجانی: مسأله- مسافري كه قصد كرده ده روز در محلّي بماند، اگر بعد از خواندن يك نماز چهار ركعتي. يا بعد از ماندن ده روز – اگر چه يك نماز تمام هم نخوانده باشد – بخواهد به جايي كه كمتر از چهار فرسخ است برود و برگردد و دوباره در جاي اول خود ده روز يا كمتر بماند* از وقتي كه مي رود تا وقتي كه بر مي گردد و بعد از برگشتن بايد نماز را تمام بخواند ولي اگر. برگشتن به محلّ اقامتش فقط از اين جهت باشد كه در طريق سفرش واقع شده است  .و سفر او شرعيه باشد، لازم است موقع برگشتن.نماز را شكسته بخواند.
. سيستاني، زنجانی: چهار ركعت ادائي...
* تبريزي: در جاي اول خود ده روز بماند يا در ماندن ده روز مردد باشد...
*زنجانی: بخواهد به جایی که کمتر از مسافت شرعی است برود و برگردد و دوباره در جای اول خود ده روز یا کمتر یا بیشتر بماند...
. تبريزي: ولي اگر بداند كه ده روز نمي ماند و ...
. زنجانی: و رفت و برگشت او تا جايي كه مي خواهد برود مجموعاً 8 فرسخ باشد، لازم است درحال رفتن بعد از گذشتن از حدّ ترخّص و در مقصد و دربازگشت و در جايي كه قبلاً قصد اقامه كرده بود، نماز را شكسته بخواند.
. سيستاني: و سفر او مسافت شرعی باشد لازم است در رفتن و برگشتن و در محلّ اقامت...
. تبريزي: لازم است موقع رفتن و برگشتن...
امام خامنه ای: مسأله - اگر پس از تحقق اقامت (چه بین ده روز اول یا بعد از آن) تصمیم بگیرد به کمتر از چهار فرسخ برود و قصد داشته باشد دوباره به محل اقامت (به این عنوان که محل اقامت است) برگردد، در مسیر رفت و برگشت و در مقصد و محل اقامت، نمازش تمام است.
مكارم: مسأله- مسافري كه قصد كرده ده روز در جايي توقف كند، چنانچه بعد از گذشتن ده روز يا بعد از خواندن يك نمازچهار ركعتي به جايي كه كمتر از چهار فرسخ است برود و به محلّ اقامه خود باز گردد، بايد نماز را تمام بخواند و هرگاه بخواهد از محلّ اقامت به جاي ديگري برود كه كمتر از هشت فرسخ است و در محلّ دوم ده روز بماند بايد نماز خود را در مسير راه و در جاي دوم تمام بخواند، اما اگر هشت فرسخ يا بيشتر باشد، در مسير راه شكسته مي خواند و در محلّ دوم كه قصد اقامه كرده تمام مي خواند.
مسأله 1350- مسافري كه قصد كرده ده روز در جايي بماند، اگر بعد ازخواندن يك نماز چهار ركعتي1 بخواهد2به جاي ديگري كه كمتر از هشت فرسخ است برود و ده روز در آنجا بماند، بايد در رفتن و درجايي كه قصد ماندن ده روز كرده، نمازهاي خود را تمام بخواند3.ولي اگر جايي كه مي خواهد برود هشت فرسخ يا بيشتر باشد بايد موقع رفتن، نمازهاي خود را شكسته بخواند و چنانچه در آنجا قصد ماندن ده روز كرد، نمازش را تمام بخواند.
این مسأله در رساله آیت الله مظاهری نیست.
1- جوادی آملی: چهار رکعتی ادائی...
2- فاضل: اگر بعد ازخواندن يك نمازچهار ركعتي و تحقق قصد اقامت تصميم بگيرد...
3- گلپايگاني، صافي: ولي اگر تا محلّي كه مي خواهد برود هشت فرسخ يا بيشتر باشد بايد موقع رفتن شكسته بخواند و همچنين مدتي كه در آنجا مي ماند در صورتي كه نخواهد ده روز بماند.
مكارم: رجوع كنيد به ذيل مسأله 1349.
*****
خوئي، سيستاني، وحید: مسأله- مسافري كه قصد كرده ده روز در محلّي بماند اگر بعد از خواندن يك نماز چهار ركعتی ادايي (وحید: یک نماز چهاررکعتی) بخواهد به جاي ديگري كه كمتر از هشت فرسخ است برود و ده روز در آنجا بماند، در رفتن و در محلّي كه قصد ماندن ده روز دارد، بايد نمازهاي خود را تمام بخواند. ولي اگر محلّي كه مي خواهد برود هشت فرسخ يا بيشتر باشد. بايد موقع رفتن نمازهاي خود را شكسته بخواند و چنانچه نخواهد ده روز در آنجا بماند، بايد مدتي كه در آنجا مي ماند نيز نمازهاي خود را شكسته بخواند.
. تبريزي: و نخواهد ده روز در آنجا بماند، بايد موقع رفتن و مدتي كه در آنجا مي ماند نمازهاي خود را شكسته بخواند.
زنجاني: مسأله- مسافري كه قصد كرده ده روز در محلّ بماند، اگر بعد از يك نماز چهار ركعتي ادايي، يا بعد از ماندن ده روز بخواهد به جاي ديگري برود كه كمتر از مسافت شرعي است در تمام مدت سفر بايد نماز خود را تمام بخواند، خواه قصد ماندن ده روز در مقصد يا در بين راه را داشته باشد يا نه، و اگر محلّي كه مي خواهد برود هشت فرسخ یا بيشتر باشد در طول راه و در مقصد نمازش شكسته است، مگر آن كه بخواهد ده روز در مقصد بماند كه بايد نماز را درموقع رفتن شكسته و در مقصد تمام بخواند.
مسأله 1351- مسافري كه قصد كرده ده روز در محلّي بماند اگر بعد از خواندن يك نماز چهار ركعتي 1 بخواهد به جايي كه كمتر از چهار فرسخ است برود، چنانچه مردد باشد كه به محلّ اولش بر گردد يا نه، يا به كلي از برگشتن به آنجا غافل باشد، (يا بخواهد برگردد ولي مردد باشد كه ده روز در آنجا بماند يا نه، يا آن كه ازده روز ماندن در آنجا و مسافرت از آنجا غافل باشد2) بايد از وقتي كه مي رود تا بر مي گردد3 و بعد از برگشتن ، نمازهاي خود را تمام بخواند4.
اين مسأله در رساله آيات عظام مكارم و مظاهری نيست
1- خوئي، تبريزي، سيستاني، زنجاني، جوادی آملی: چهار ركعت ادايي (زنجانی: یا بعد از مانده ده روز) ...
2- [قسمت داخل پرانتز در رساله آيات عظام: فاضل و زنجاني نيست]
3- بهجت: بايد در طول مدتي كه مي رود و بر مي گردد...
نوري: بايد از وقتي كه مي رود و بر مي گردد...
4- فاضل: بلي اگر تصميم دارد كه ديگر به عنوان رجوع به محلّ اقامت به آنجا بر نگردد احتياط واجب اين است كه در راه رفتن به آن محلّ و در آنجا هم نماز شكسته بخواند و هم تمام ولي هنگام برگشت از آنجا نمازش شكسته است و اگر مسافت تا آن محلّ چهار فرسخ كمتر نباشد هنگام خروج از محلّ اقامت شكسته بخواند كافي است.
مسأله 1352- اگر به خيال اين كه رفقايش مي خواهند ده روز در محلّي بمانند، قصد كند كه ده روز در آنجا بماند1 و بعد از خواندن يك نماز چهار ركعتي2 بفهمد كه آنها قصد نكرده اند3، اگر چه خودش هم از ماندن منصرف شود، تا مدتي كه در آنجا هست، بايد نماز را تمام بخواند.
این مسأله در رساله آیت الله سبحانی نیست.
1- اراكي: و قصدش هم مقيد به قصد آنها نباشد...
2- خوئي، تبريزي، سيستاني، زنجانی، جوادی آملی: چهار ركعت ادايي...
3- مكارم: و منصرف شود تا مدتي كه او در آنجاست بايد نماز را تمام بخواند.
*****
مظاهری: مسأله- اگر به خیال انکه رفقایش می خواهند ده روز در محلّی بمانند یا به خیال اینکه تا آخر ماه ده روز است قصد کند که ده روز در آنجا بماند و بعداز خواندن یک نماز چهاررکعتی بفهمد که انها قصد نکرده اند یا تا اخر ماه ده روز نیست تا مدتی که در آنجا هست باید نماز را تمام بخواند.

  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات

ویژه نامه ماه مبارک رمضان




پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.


کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -