انهار
انهار
مطالب خواندنی

دستور سجده سهو

بزرگ نمایی کوچک نمایی
مسأله 1250-دستور سجده سهو اين است كه بعد از سلام نماز فوراً نيت سجده سهو كندو پيشاني را به چيزي كه سجده بر آن صحيح است بگذارد و بگويد1: «بسم الله و بالله و صلّي الله علي محمّد و آل» يا «بسم الله و بالله أللهمّ صلّ علي محمّدو آل محمّد» ولي بهتر است بگويد 2: «بسم الله و بالله السلام عليك أيّها النبيّ و رحمةالله و بركاته» بعد بايد3 بنشيند و دوباره به سجده رود و يكي از ذكرهايي را كه گفته شد بگويد 4 و بنشيند و بعد از خواندن تشهد سلام دهد.
1- بهجت: و بنابراحتياط واجب، به نحو مأثور بگويد...
2- اراكي: و يا بگويد...
فاضل: بنابراحتياط بهتر است بگويد...
3- [كلمه «بايد» در رساله آيت الله فاضل نيست]
4- بهجت: و بنابرأظهر وقتي سر از سجده برداشت تشهد بخواند سپس سلام بدهد. [و] آنچه در سجده نماز واجب است، از قبيل گذاشتن مواضع هفتگانه بر زمين، گذاشتن پيشاني بر چيزي كه سجده بر آن صحيح است، نشستن بين دو سجده و طمأنينه در آنها، طهارت، پوشش و روبه قبله بودن، بنابرأحوط بايد در سجده سهو رعايت شود.
*****
 خوئي، تبريزي،وحید، سیستانی، نوري:  دستور سسجده سهو این است که بعد از سلام نماز فورا نیت سجده سهو کند و پیشانی را بر چیزی که سجده بر آن صحیح است بگذارد. و أحوط اين است كه بگويد: «بسم الله و بالله السلام عليك أيها النبي و رحمة الله و بركاته».، بعد بايد بنشيند و دوباره به سجده رود و ذكري را كه گفته شد بگويد و بنشيند* و بعد از تشهد بگويد: «السلام عليكم» و أولي اين است «و رحمةالله و بركاته» را اضافه كند.
.وحید: و احتیاط واجب ان است که سایر مواضع سجده را هم بر زمین بگذارد و این ذکر را بگوید : «بسم الله و بالله السلام عليك أيها النبي و رحمة الله و بركاته» وباید بنشیند و دوباره به سجده رود و ذکری را که گذشت بگوید و بنشیند وبعد از تشهد سلام دهد و احتیاط واجب آن است که تشهد به نحو متعارف باشد و در سلام بگوید: «السلام عليكم».
.سيستاني: و پیشانی را بنابراحتیاط واجب به چیزی که سجده بر آن صحیح است بگذارد و احتياط مستحبّ آن است كه در آن ذكر بگويد و بهتر آن است كه بگويد: «بسم الله و بالله السلام عليك أيها النبي و رحمة الله و بركاته» بعد بايد بنشيند و دوباره به سجده رود و ذكري را كه گفته شد بگويد و بنشيند و بعد از تشهد بگويد ...
* تبريزي: و بعد از خواندن تشهد سلام دهد و اگر در سجده عوض ذكر سابق بگويد: «بسم الله و بالله اللّهمّ صلّ علي محمد و آل محمّد» كافي است.
* نوري: و بعد از خواندن تشهد سلام دهد.
گلپايگاني، صافي: مسأله- دستور سجده سهو این است که بعد از سلام نماز فورا نیت سجده سهو کند و پیشانی را به چیزی که سجده بر آن صحیح است بگذارد و ذكر بگويد، و ذكر سجده سهو را به سه نحو مي شود انجام داد:
 اول: «بسم الله و بالله و صلّي الله علي محمّد و آله»
دوم: «بسم الله و بالله الّلهمّ صلّ علي محمّد و آل محمّد»
سوم: «بسم الله و بالله السلام عليك أيّها النبيّ و رحمة الله و بركاته» و احتياط ، اختيار قسم سوم است.
بعد باید بنشیند و دوباره به سجده رود و ذکر را بگوید و بنشیند و بعد از خواندن تشهد سلام دهد.
زنجاني: مسأله- سجده سهو را باید فورا بعد از نماز بجا آورد و دستور آن این است نیت سجده سهو کند و پیشانی را بر چیزی که سجده بر آن صحیح است بگذارد و دو دست و دو زانو و سر دو انگشت بزرگ پاها را بر زمين بگذارد، و نهادن پشت دست كفايت نمي كند؛ و بنابراحتياط واجب بايد انگشتان دست نيز روي زمين قرار گيرد و بنابراحتياط رعايت وضو و قبله و ستر عورت را بكند و ذكري را كه لازم است بگويد. ذكر سجده سهو به گونه هاي مختلفي در روايات آمده و چنانچه بگويد «بسم الله و بالله السلام عليك أيها النبيّ و رحمة الله و بركاته» و نيز بگويد: « بسم الله و بالله و السلام عليك أيها النبيّ و رحمة الله و بركاته» حتماً عمل به وظيفه نموده است، بعد بايد بنشيند و دوباره به سجده رود و ذكر را بگويد و بنشيند و بعد از خواندن تشهد بگويد: «السلام عليكم» و بهتر اين است كه «و رحمة الله و بركاته» را هم اضافه كند.
مكارم: مسأله- سجده سهو به ترتیب زیر است: بعد از نماز بلافاصله نیت سجده سهو می کند و بعد به سجده می رود و مي گويد: «بسم الله و بالله و السلام عليك أيها النبي و رحمة الله و بركاته» سپس سر از سجده بر مي دارد و مي نشيند، دوباره به سجده مي رود و همان ذكر را مي گويد و بعد از آن كه سر از سجده برداشت تشهد مي خواند و سلام مي دهد و احتياط آن است كه در تشهد به مقدار واجب اكتفا كند و تنها به سلام آخر قناعت نمايد،  سجده سهو بايد رو به قبله، و با حالت وضو و طهارت باشد و پيشاني را نيز بر چيزي گذارد كه سجده نماز بر آن جايز است.

  

 
پاسخ به احکام شرعی
 
موتور جستجوی سایت

تابلو اعلانات

ویژه نامه ماه مبارک رمضان




پیوندها

حدیث روز
بسم الله الرحمن الرحیم
چهار پناهگاه در قرآن
   
أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ (علیه السلام) قَالَ:
عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ
(۱) عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ
(۲) وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ
(۳) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا
(۴) وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ- ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقَبِهَا- إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً. فَعَسى‏ رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
    
آقا امام صادق (عليه السّلام) فرمود: در شگفتم از كسى كه از چهار چيز مى‌هراسد چرا بچهار چيز پناهنده نميشود:
(۱) شگفتم از آنكه ميترسد چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل« حَسْبُنَا اَللّٰهُ‌ وَ نِعْمَ‌ اَلْوَكِيلُ‌ » خداوند ما را بس است و چه وكيل خوبى است زيرا شنيدم خداى جل جلاله بدنبال آن ميفرمايد:بواسطۀ نعمت و فضلى كه از طرف خداوند شامل حالشان گرديد باز گشتند و هيچ بدى بآنان نرسيد.
(۲) و شگفتم در كسى كه اندوهناك است چرا پناه نمى‌برد بفرمودۀ خداى عز و جل:« لاٰ إِلٰهَ‌ إِلاّٰ أَنْتَ‌ سُبْحٰانَكَ‌ إِنِّي كُنْتُ‌ مِنَ‌ اَلظّٰالِمِينَ‌ » زيرا شنيدم خداى عز و جل بدنبال آن ميفرمايد در خواستش را برآورديم و از اندوه نجاتش داديم و مؤمنين را هم چنين ميرهانيم.
(۳) و در شگفتم از كسى كه حيله‌اى در بارۀ او بكار رفته چرا بفرمودۀ خداى تعالى پناه نمى‌برد« وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي إِلَى اَللّٰهِ‌ إِنَّ‌ اَللّٰهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبٰادِ »:كار خود را بخدا واگذار ميكنيم كه خداوند بحال بندگان بينا است)زيرا شنيدم خداى بزرگ و پاك بدنبالش مى‌فرمايد خداوند او را از بديهائى كه در بارۀ او بحيله انجام داده بودند نگه داشت.
(۴) و در شگفتم از كسى كه خواستار دنيا و آرايش آن است چرا پناهنده نميشود بفرمايش خداى تبارك و تعالى(« مٰا شٰاءَ اَللّٰهُ‌ لاٰ قُوَّةَ‌ إِلاّٰ بِاللّٰهِ‌ »)(آنچه خدا خواست همان است و نيروئى جز به يارى خداوند نيست)زيرا شنيدم خداى عز اسمه بدنبال آن ميفرمايد اگر چه مرا در مال و فرزند از خودت كمتر مى‌بينى ولى اميد هست كه پروردگار من بهتر از باغ تو مرا نصيب فرمايد (و كلمۀ:عسى در اين آيه بمعناى اميد تنها نيست بلكه بمعناى اثبات و تحقق يافتن است).
من لا يحضره الفقيه، ج‏۴، ص: ۳۹۲؛
الأمالي( للصدوق)، ص: ۶؛
الخصال، ج‏۱، ص: ۲۱۸.


کلیه حقوق مادی و معنوی این پورتال محفوظ و متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سید محمدحسن بنی هاشمی خمینی میباشد.

طراحی و پیاده سازی: FARTECH/فرتک - فکور رایانه توسعه کویر -